U ponedeljak Tomine nedelje, a na dan kada se Crkva Božija seća spaljivanja moštiju Sv. Save, zaštitnika i pokrovitelja hrama u Hanoveru, svečano je proslavljena slava hrama.
Svetom Liturgijom je načalstvovao protojerej-stavrofor Bogdan Similjić iz Bilefelda, uz sasluživanje protojereja Saše Momirovića iz Bremena, jereja Marka Radmila iz Kasela i starešine hrama protonamesnika Aleksandra Perkovića. Svetu Liturgiju obogatili su svojim pojanjem protojerej Siniša Vujasinović, jerej Milutin Marić sveštenici iz Hamburga, protojerej-stavrofor Branislav Čortanovački paroh hanoverski, i teolog Milan Jeremić.
Imajući u vidu da smo prošlogodišnju proslavu obavili veoma skromno, zbog mera koje su bile na snazi zbog epidemije, ovgodišnja proslava je bila prava duhovna smotra, i prelep liturgijski. Kao kumovi slave za sledeću godinu prijavila se porodica Vignjević, gospođa Branka sa porodicom, dok je ove godine kuma slave bila Jovana Perković sa porodicom.
Svake godine, 10. maja, Srpska pravoslavna crkva molitveno se seća i obeležava dan spaljivanja moštiju Svetog Save Srpskog. 1594. godine na beogradskom brdu Vračar, turski vojskovođa Sinan-paša surovo kažnjava Srbe. Te godine banatski Srbi su podigli ustanak protiv turske vlasti. Ikona srpskog velikana nošena je na zastavama. Kao kazna za ovu bunu u krvi ugašenoj, Sinan-paša naredio je da se mošti najvećeg srpskog svetitelja donesu iz manastira Mileševa, gde su bile više od 350 godina, i spale. To je trebalo da uništiti veliki kult sveca u narodu, a sa njime i sve nade za oslobađanje od Osmanlija. Prema istoričarima, mošti Svetog Save bili su ,,izvor srpskog državnog legititimiteta“ i „simbol srpske tradicije o državnoj nezavisnosti“. Kako beleže savremenici, ovaj zločinački čin bio je propraćen nevremenom, gradom i olujom. Pepeo prosvetitelja srpskog bio razasut na sve strane.
,,I gde god je trunka pepela mu pala,
tu je nova ljubav k rodu zasijala!“
Jovan Jovanović Zmaj
paroh hanoverski
Aleksandar Perković
