„Neki prostori ožive u nama, jače i snažnije, tek kad ih napustimo“
Nebeska dvorišta – žive slike, odškrinula su svoje kapije i kao najnovija knjiga Episkopa diseldorfskog i njemačkog, Gospodina Grigorija, u izdanju Lagune, nakon Beograda, otvorila svoje korice i izlistala svoje stranice i pred trebinjskom publikom, i to u dvorištu Saborne crkve Svetog Preobraženja Gospodnjeg.
Žive slike, misli i riječi Vladike Grigorija prizvane su najprije pozivom na molitvu Episkopa zahumsko-hercegovačkog Dimitrija, a zatim i zvucima gitare, klasičnog gitariste Vasilija Toljića, koji je izveo Sarabandu Fransisa Pulanka, nakon čega je gospođa Tamara Rajković predstavila učesnike u ovom događaju, koji su, uz samog autora knjige Vladiku Grigorija, bili i pjesnik Đorđo Sladoje i gospođa Neda Cvijetić Supić.
Đorđo Sladoje istakao je da književno djelo Vladike Grigorija može biti posmatrano u dvostrukom kontekstu i kroz tri dimenzije: najprije u kontekstu naše crkvene književnosti, koja počinje sa Svetim Savom, preko Njegoša do Justina Popovića i Nikolaja Žičkog, pa sve do našeg savremenika Mitropolita Amfilohija Radovića.., a drugi kontekst izvire iz narodnoga epa, takozvani svjetovni. Pored toga ova knjiga je u jednoj dimenziji priča o Beogradu, zatim o Planinici, a treća dimenzija prikazuje unutrašnju dramu vladike, nekadanjeg studenta teologije, koji odlučuje da se zamonaši.
Ako bismo tražili moto ove knjige, to je riječ starca Siluana: drži um svoj u adu i ne očajavaj, rekao je vladika Grigorije, istakavši da cijeli naš život je odricanje, odlaženje, rastanci ali najčudesnije je što sa sobom nosimo čitav naš svijet kud god odemo i nekad kad nešto napišemo shvatamo koliko taj svijet u nama živi.
Neda Cvijetić Supić iskazala je svoj doživljaj knjige Vladike Grigorija, a naročito u njoj pomenute pouke pomenutog starca Siluana, rekavši: Mene je pogodila ova rečenica … i nekako sam osećala da se tu krije ogromna tajna ali nisam mogla da je razumem … I, onda je, taj isti starac Sofronije, koji je bio melem za dušu našeg junaka, … rekao da je najsličnije našem umu: pažnja. I to me je, onda, podsetilo na reči Vladike Atanasija, koji je govorio da je pažnja pola čoveka. Drugi deo je, nekako, bio takođe zbunjujući: šta je sad pakao? I, meni je mnogo pomogla reč i misao starca Zosime, u knjizi „Braća Karamazov“, gde kaže: „Pakao je patnja kad čovek više ne može da voli“… Dakle, držati um svoj u adu je meni bilo: okreni tu svoju pažnju unutra u sebe i pitaj se da li si ti još uvek sposobna, ali iskreno sposobna, da voliš druge ljude? I, ako je odgovor na to pitanje: ne. Onda, opet, ne treba očajavati zbog toga … nego moliti Boga da mi da tu ljubav, koja mi nedostaje. A, kao upečatljivo u svemu tome, istakla je, da junak ove priče o tome razmišljao neprestano, a izgledao je uobičajeno.., tako da ne postoji prejaka korelacija između duhovne ozbiljnosti i stajlinga.
Među mnogobrojnom publikom, koja je ušla u jedno od nebeskih dvorišta – portu trebinjske Saborne crkve i među prvima zavirila između korica ove knjige bili su i Episkop Domaće Crkve, Gospodin Dimitrije, kao i Gradonačenik Grada Trebinja, te igumani Manastira Visoki Dečani i Manastira Ostrog.
Branislav Rajković, đakon
fotografije: Foto Momo
Izvor: Eparhija ZHiP
